Warempel!

Ik ben een schrijver.
Ziehier mijn blogs, proza en penne(n)training.
Ziehier mijn overpeinzingen, verbazingen en humor.

Dit is mijn virtuele pen.

Monddood (kort verhaal, Buitenkunst 2013)

Proloog

Ze kende zijn rituelen als geen ander. Een half uur voor aanvang van een concert raakte hij zijn instrument niet meer aan. Ze lachte bitter om het staaltje artistiek bijgeloof. Nu zat hij met zijn manager Aldert in de coulissen aan een klein glas wijn. Acclimatiseren met een opwarmertje, noemde hij dat.

JL 15-02-26 – Broers

“Ruben. Waarom neem ik die klotetelefoon eigenlijk op?” De verbandtrommel belandt ongeopend op tafel terwijl ik moeizaam ga zitten.
“Ook goedemorgen. Ik heb de indruk dat de wiet de woordkunstenaar in jou geen goed doet…”
“Doe verdomme niet zo heilig, man. Vertel me nou maar gewoon wat je van me moet.” Ik verlang inmiddels hevig naar een joint, al was het maar om de stekende pijn in mijn voorhoofd te onderdukken.

JL 15-02-05 : Scherven

Het licht in mijn brein gaat pas aan wanneer ik de schuurspons in mijn hand heb. Iedere ochtend schuif ik gedachteloos mijn voeten vanonder het dekbed direct mijn pantoffels in, om ze na een meter of acht achter te laten op de hoogpolige badmat. De kraan opendraaien – niet te heet – en onder de straal. Aan de slag met de tegels. Het is simpelweg aangenaam om niet door een stroom van gedachten te worden gewekt, maar deze gedoseerd te laten binnensijpelen terwijl ik met de spons bezig ben.

Derk Leeghwater

Voordat ik een nieuwe wc-rol aan het haakje hang, deuk ik deze altijd wat in. Het pakken van een stuk papier brengt dan een geratel teweeg, terwijl de rol doet denken aan vierkante treinwielen. Ik ben er zeker van dat dit in het aangrenzende huis te horen is. Ik zie het als het afgeven van een teken van leven.

Spreken of zwijgen

1.

Het was zonder slag of stoot gegaan.

Amsterdam-Tirana

‘Zet u uw koffer even op de band, meneer?’ Er klinkt een zweem van ongeduld door in de stem van de onberispelijk opgemaakte en gekapte dame achter de balie. Onwillekeurig werp ik een blik op het scherm boven haar. Tirana. Het klopt nog steeds. In mijn broekzak brandt het opgevouwen A4’tje waarop ik alle stappen van paklijst tot inruimen hotelkamer heb genoteerd. Ik houd niet van verrassingen, laat staan onaangename.

Yvonne

Even na zevenen voeg ik mezelf toe aan het patchwork van bewegende portretten. Het is vanavond druk bij ‘Marga’s tips & tricks voor daten’. Ik heb geen prangende vraag, dus waarschijnlijk is het vanavond standje ‘mute’ voor mij. Dan kun je ook wel een paar minuten later binnenkomen.

Glasambulance

Luid gerinkel wekt me uit mijn avonddromen. Een glasambulance verliest een deel van zijn lading. Nu maar hopen dat er geen forse scherf een slipper én voet doorklieft, dat er geen grotemensenambulance hoeft uit te rukken, en dat die vervolgens niet in een kop-staartbotsing belandt omdat de auto voor hem plots op de rem gaat vanwege glas op de weg.

Literair vertoon

De boekenkast was lange tijd grotendeels verdwenen uit het woonkamerlandschap, maar de laatste tijd duikt hij weer steeds vaker op. Weliswaar op de achtergrond tijdens een beeldvergadering, maar toch stemt het mij verheugd. Ik zie de boekenkast als een onderdeel van iemands identiteit: onbeschaamd rondsnuffelen in iemands voorkeuren, hobby’s, standpunten, en met een beetje geluk ook diepere wensen en verlangens.

Aan Koninklijke Hoogheid Prinses Alexia

Wat zou U doen als u de keuze had? Niet voor dag en dauw uit de veren, in ieder geval.
“Het was vroeg. Echt heel vroeg”, mompelde U toen Uw moeder aan vlogger Enzo Knol uit de doeken deed hoe Koningsdag 2020 voor de familie begon. Vast ook niet halfslapend en plichtmatig poseren voor de persfoto, wetende dat U vervolgens rijkelijk voorzien zou worden van commentaar op Uw kleine oogjes.