Het begint met woorden

Omdat dit jaar ´alles een beetje anders´ is, schakel ik voor de dodenherdenking weer eens naar de uitzending vanaf de Dam. Vanaf het begin. Het is indrukwekkend. De grote leegte. De koning die ons oproept niet weg te kijken. En ons eraan herinnert dat wat later een zwarte bladzijde – of ik zou liever zeggen: boekwerk – in de geschiedenis zal blijken te zijn, kan beginnen met slechts drie woorden op een bordje in het Vondelpark.

Lang leve de Neanderthaler

“Waar was jij?”
Bijna twintig jaar lang dachten we bij die vraag direct aan vliegtuigen die deden wat we onmogelijk achtten, ook als we de beelden voor de zoveelste keer zagen. De Twin Towers die ineenzegen. Inmiddels lijkt het erop dat die associatie verdrongen wordt door een herinnering aan onze laatste sociale activiteit voor de ‘intelligente lockdown’.

De tragiek van het boodschappenkarretje

Het is een bijzondere tijd. Een onderhand wat sleetse uitdrukking, maar toch moet ik het even zeggen. Want in zo’n uitzonderlijke periode zie je ook een zekere symboliek ontstaan. Dat betreft vaak voorwerpen, zoals daar in het Coronatijdperk zijn:

• desinfecterende handgel, want dat gewone zeep afdoende zou zijn, is natuurlijk te mooi om waar te zijn;
• papier, in verband met hamstergerelateerde uitwerpselen;
• beren, die de kinderaandacht een beetje afleiden van hysterisch gedrag van volwassenen;
• en natuurlijk mondkapjes, in de wildste ontwerpen.

Mijn gedachten gaan op dit moment echter vooral uit naar het boodschappenkarretje.

Legitimatie light

Inmiddels ben ik op het punt aangekomen dat ik me nog maar voor de helft hoef te legitimeren: mijn achterkant. Ik reken bij de AH doorgaans af bij de zelfservicekassa, waarbij er een melding naar de medewerker van dienst gaat zodra ik iets alcoholisch scan. Toevallig moet er promt pal naast mij een karretje rechtgezet, en wordt er terloops naar me gegluurd. Ik kijk natuurlijk vriendelijk terug. “Hallo!”, klinkt het dan luchtigjes en plots verdwijnt de melding in mijn beeldscherm.

Het scheelt best wat tijd, want ondertussen kan ik gewoon doorscannen (bier gaat als eerste). En het is aanzienlijk minder gênant dan – na met opgetrokken wenkbrauw “Echt?” gezegd te  hebben – het jaartal 1981 te laten zien op mijn rijbewijs.

Maar ik word wel oud.

Spin

Er zit weer eens zo’n geval bestaande uit te lange poten in mijn badkuip. Bijkomend probleem is dat die badkuip ook de functie van douchebak heeft. Wanneer ik – in de hoop dat hij teruggaat waar hij vandaan kwam – de stop wil verwijderen, beginnen alle acht de sprieten druk te bewegen en bezorgen mij een hyperventilatie-aanval. Maaiend met de armen spoed ik mij naar buiten.

Bij de tweede poging een half uur later ben ik hierop voorbereid. Het lukt, ook al laat ik van schrik de stop in de badkuip vallen waarna het beest verwoede pogingen onderneemt om eruit te klimmen. Ik ren de badkamer uit.

Een uur later stap ik voorzichtig naar binnen. In plaats van mijn toch duidelijke hint te hebben opgevolgd, hangt het langpootgevaarte halverwege de kuip in de lucht en beweegt zich in de richting van mijn handdoek die over de rand hangt én richting mij. Nachtmerrie! Deur weer dicht.

Nog een uur later. Ik blijk in de blinde paniek vergeten te zijn het licht uit te doen. De spin hangt stil in de lucht, daar in het midden van de badkuip en verdacht dicht bij mijn handdoek. Staakt-het-vuren.

 

Avondzon

Zo rond etenstijd schampt de zon mijn balkon. Ik vlei mezelf – ingesmeerd en wel, al is het maar voor die zomerse geur – in bikini op mijn ligstoel. Witbiertje, chips, Netflix.

Waar blijft-ie?

Als ik een blik op de woonkamer werp, zie ik zowel hond als kat op de rug liggen zonnebaden, alles wijd. Niet ingesmeerd, want ach, ’t is maar een schampje avondlicht.

JL 01-06-19

Het zwanger worden lukte Stella niet. Ik was er niet rouwig om, Ruben bij nader inzien evenmin. Dat dit, in haar eigen beleving, nieuwe falen zou leiden tot de volgende opname was onvermijdelijk.

Radio

Waar zijn de meisjes gebleven
die lieflijk en naïef
hun zachte zuchtjes zingen?

 

Jolijt

Dat je bij een workshop zit
over complexe advisering
tussen enkel heren
Je grappenderwijze zegt
dat je niet geweten had
dat het een mannenkwestie was
Waarop de aanvoerder der kornuiten
je vol jolijt te kennen geeft:
jij bent de lieftallige assistente

Keuken

Waar is de keuken, waar is de keuken
aan deuren rammelend, die ook al niet
Kalm naar de juiste plek verwezen
Water ruist, tissue to the rescue
ik bespeurde al enige urgentie